Έπεα ιμερόεντα

Όλα αποκτούν ένα ιδιαίτερο νόημα, όταν το βλέμμα πατάει απότομα φρένο πάνω σε έναν ανηφορικό χωματόδρομο που ακολούθησες για να φτάσεις ψηλά και να θαυμάσεις την θέα που σου προσφέρει το βουνό. Λίγο πριν την μέση της διαδρομής συνηθίζω εγώ να κόβω απότομα ταχύτητα για να απολαύσω μια φιλική συντροφιά, να μοιραστώ μια παράλογη ελπίδα, να προβάλω πάνω σε φυσικά αντικείμενα εκείνα τα χρωματιστά πετράδια που κουβαλάω μέσα σε ένα καλά κρυμμένο πουγκί στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αυτή την φορά, ένα κατακόκκινο ερωτικό πετράδι πήγε και κάθισε πάνω σε ένα παραμελημένο κουκουνάρι. Θέλησα να ρίξω μια πιο προσεκτική ματιά και έτσι άρχισα να το εξετάζω. Στα μάτια μου ήταν το τέλειο κουκουνάρι. Αν και άγριο στην αφή το κρατούσα καλύτερα από την βάση και με μία απόσταση, τα ανοιχτά του πέταλα ήταν απαλά, σε προσκαλούσαν να κοιτάξεις κεντρικά έναν σταθερό, εξιδανικευμένο, κάθετο άξονα. Ήμουν απόλυτα σίγουρη. Εκείνα τα πέταλα είχαν μουσικότητα, ήταν πλήκτρα ενός υπέροχου κλασσικού πι

Όλοι οι άνθρωποι βασιζόμαστε στη μνήμη. Μερικοί έχουν καλή μνήμη. Κάποιοι ξεχνούν εύκολα. Ενώ η μνήμη άλλων είναι επιλεκτική. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Εάν αναζητήσουμε στην επιστήμη της νευρολογίας πληροφορίες για την μνήμη του ανθρώπου, μαθαίνουμε ότι «όταν αναφερόμαστε σε προβλήματα μνήμης, εννοούμε συνήθως δυσκολίες που σχετίζονται με την επεισοδιακή (αυτοβιογραφική) μνήμη. [...] Αυτό οδηγεί στην γνωστή σε όλους εικόνα κάποιου που “ξεχνάει τα πρόσφατα αλλά θυμάται τα παλιά”». Ξεχνώ τι έκανα πριν πέντε λεπτά ή γιατί ήθελα να πάω στο σούπερ ή την συζήτηση που έκανα με κάποιον στη δουλειά. Όμως, όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι μου θυμάμαι εσένα, να εκπνέεις και να εισπνέεις βαριά όσο εγώ ήμουν από πάνω σου και με τα δάχτυλά μου- που έβρισκες μικρά- να διαγράφω την γραμμή των χειλιών  σου και-αχ!- τον γλυκό πόνο, όταν δάγκωνες την άκρη του δείκτη μου. Ούτε ξεχνώ τις φωνές μας που ακούγονταν σε όλο το τετράγωνο, όταν μαλώναμε ακόμα και για τα πιο ανούσια πράγματα πο

Δεν ήμουν ποτέ γερό ποτήρι. Το αλκοόλ λειτουργούσε πάντα ως επιτυχημένη επέμβαση διαγραφής μνημονικών εντυπώσεων. Έτσι, δεν έμαθα ποτέ να πίνω, γιατί δεν θέλησα ποτέ πραγματικά να ξεχάσω. Υποθέτω πως το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω μάρτυρας μιας δραματικής θεατρικής σκηνής με πρωταγωνιστή ένα αυτοκαταστροφικό εαυτό. Υπάρχει όμως ένα ποτήρι κρασί που πραγματικά απόλαυσα, εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ που κρατούσα στα χέρια μου την άκρη από ένα κουβάρι που αγνοούσα πόσο μπλεγμένο ήταν. Έπινα ένα κρασί με γεύση αγριοκέρασου. Αυτό το κεράσι το είχα κόψει μυστικά από ένα δέντρο μέσα σε εκείνον τον κήπο, που δεν τον φρόντιζε πια κανείς. Ένα κρασί με γεύση θαλασσινής αλμύρας. Από αυτή που την μυρίζεις στον αέρα και κολλάει στο δέρμα και στα μαλλιά σου αλλά δεν σε πειράζει, γιατί θες να έχεις λίγη θάλασσα πάνω σου. Ένα κρασί με γεύση ελπίδας πως θα ξετυλίξω το κουβάρι και όλα θα πάνε καλά και θα υπάρξει ευτυχισμένο τέλος όπως στα παραμύθια. Το κουβάρι είναι ακόμα εκεί. Μπλεγμένο. Με πελώρια “γι

Ό,τι είναι να 'ρθει έχει μπει ήδη σε τροχιά κι ό,τι πέρασε, δεν ξεγράφει. Δεν ξεφεύγεις από το πεπρωμένο, ξέσκισε -αν θες- τα σωθικά σου με μένος, μα το ριζωμένο δεν μπορείς να το ξεριζώσεις και η βελόνα εμμένει να σου δείχνει Εκεί μα εσύ συνεχίζεις να κοιτάς Αλλού. Τρέξε, δε θα φτάσεις μακριά, ο μαγνήτης θα σε τραβάει πίσω και θα καταριέσαι τον εαυτό σου και θα νιώθεις τα σωθικά σου να καίγονται και την ανάσα σου να κόβεται και όσο βράζεις από οργή καταλαβαίνεις πως πλέον όπου και να πας πάντα θα επιστρέφεις εκεί που πονάς πιο πολύ. ©Αιμιλία Κάλτση

Παγάκι Κάτι για να σπάσει ο πάγος. Θέλω κάτι να πιω. Κάτι για να καλμάρει το στομάχι μου και να ηρεμήσει το πνεύμα μου. Ένα βαρύ χαμομήλι νομίζω είναι η καλύτερη λύση. Δεν μπορώ να περιμένω να κρυώσει, έτσι ρίχνω μέσα ένα παγάκι για να επιταχύνω την διαδικασία, το συνηθίζω. Έχουμε την τάση να αποδίδουμε στα πράγματα και στους ανθρώπους ιδιότητες ανάλογα με τον σκοπό που εξυπηρετούν και τις συσχετίσεις που κατασκευάζουμε στο μυαλό μας. Έτσι ο Χ είναι πυροσβέστης, σβήνει φωτιές με ηρωισμό απεγκλωβίζοντας απελπισμένες καρδιές, η τσάντα είναι άδεια, περιμένει εμάς να την γεμίσουμε με πλασματικές ανάγκες, η κουβέρτα είναι μάλλινη, ζεσταίνει τον παιδικό φόβο του να μείνει το σώμα μου εκτεθειμένο στα νυχτερινά διανοητικά τέρατα, το παγάκι είναι κρύο και συμπαγές, χάνει τον εαυτό του στην προσπάθειά του να προσφέρει ένα δροσερό σολ. Θέλω να φάω αυτό το παγάκι. Σε μια ανόητη προσπάθεια επανάστασης μπροστά στην συνηθισμένη του ιδιότητα. Θα το θρυμματίσω με τα δόντια μου, νιώθοντας παράλληλα στ

Ρολόι. Σκονισμένο και μόνιμα κολλημένο σε μία θέση. Φυσικά και δεν θέλω να ξέρω τι ώρα έχει πάει, είναι χαλασμένο άλλωστε .Η σκόνη που έχει πιάσει όμως και που την παρατηρώ τώρα, κάπως με χαροποιεί. Μην βιαστείτε να βγάλετε συμπέρασμα ότι είμαι κακή νοικοκυρά. Θα το καθαρίσω αργότερα. Τώρα βλέπω την σκόνη. Και μου υπενθυμίζει ότι η σχέση μου με τον χρόνο είναι πιο καλή από όσο πίστευα. Βλέπω την σκόνη και με πληροφορεί ότι καιρό τώρα, έχω αποβάλλει το άγχος του χρόνου από πάνω μου, ή έστω ένα μέρος του. Βλέπω την σκόνη, και καταλαβαίνω ότι έχω την ικανότητα να αντιλαμβάνομαι και να τοποθετώ σε χρονικά πλαίσια τα σημεία που προσφέρει η μέρα. Τι ώρα έχει πάει; Είναι τρεις και είκοσι. Όχι. Λάθος. Η σκόνη μου λέει κάτι άλλο. Πάμε πάλι. Τι ώρα είναι; Είναι ώρα να γράψεις. Οι αριθμοί σιγά-σιγά αντικαθίστανται από πράξεις και η έννοια του χρόνου αποκτά πολλά όμορφα χρώματα. Το δικό μου ρολόι, δεν θα ήθελα να έχει αριθμούς. Θέλω στο 1 την ζωγραφική, στο 2 την μουσική , στο 3 την δουλειά μου-

Θα έρθει η ώρα, ξέρω, που θα σε πληγώσω. Προσπάθησα να στο πω απ' την αρχή. Όχι ιδιαίτερα, είναι η αλήθεια. Ίμερος στάλαζε απ' τα μάτια σου, υπόσχεση λατρείας. Πώς ν' αρνηθώ; Άνοιξες τα χέρια ένα λιμάνι έψαχνα εδώ είναι χειμώνας ο ήλιος φέγγει αραιά ένιωθα μόνη οι σκέψεις μου σκοτάδι κι άβυσσος εσύ ένα απομεσήμερο τ' Αυγούστου. Μα δεν ξέρεις πώς να ξέρεις μικρό μου, ότι φέρω βαθιά μέσα μου τ' αρχέγονο της μητρός μου αμάρτημα -μοίρα θύτη σπαραγμού. Συγγνώμη. Μια μέρα θα με δεις να πλέω με τον Πάρη δίχως αντίο ή δάκρυα, γιατί ό,τι πέπρωται, πέπρωται. Πώς λάμπουν τα ξανθά μαλλιά του! Τα μάτια του κι η θάλασσα. Στέκεσαι στην ακτή σαν τρικυμία. Μην πολεμήσεις για εμένα, δεν πρέπει. Αρκεί που τώρα είσαι εδώ. Κι είμαι κι εγώ, μέχρι να φύγω έστω. Δε φταις εσύ. Είναι που λίγο προτού σε γνωρίσω, πέταξα τον αργαλειό στα σκουπίδια. ©Ι.Λ.

Γη (χώμα) Θάψε κάθε ανάμνηση με χώμα ελαφρύ για να μπορείς να κατηγορείς που δεν ήταν βαθιά θαμμένες και κρύψε τα χέρια πίσω από την πλάτη για να μην φανούν τα χώματα μην φανερωθεί η αταξία Ύδωρ (δίψα) Τρίβω το δάχτυλο στην πληγή να γιάνει κι ο πόνος μεταβαίνει στην καρδιά για τον ερωτευμένο, ακόμα και πέντε λεπτά απουσίας αρκούν να φέρουν νοσταλγία και είναι ύβρις να του ζητάς να υπομένει όταν λαχταρά ένα φιλί να ξεδιψάσει. ©Αιμιλία Κάλτση

Περιμένεις – καθημερινά κάτι. Ένα λεωφορείο, ένα τηλέφωνο, μία λέξη. Περιμένεις – την άνοιξη. Ελπίζεις – πως ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα. Κοιτάζεις – μήπως φανεί. Μάταια. Το λεωφορείο θ’ αργήσει, Σχεδόν το ΄χασες. Το τηλέφωνο δεν θα χτυπήσει κι η λέξη που ακούς δεν είναι αυτή που ποθείς. Κι η άνοιξη θα έρθει, μα όσο περιμένεις δεν πρόκειται να την δεις. ©Αιμιλία Κάλτση

Μπήκα κι είχες ήδη φύγει. Κι έμεινα με την εντύπωση πως πάντα θα μπαίνω σε κάτι προτετελεσμένο και προαποφασισμένο.  Κι η μοίρα ήταν ήδη κάτι πολύ συγκεκριμένο και σχεδόν προσωποποιημένο. Να φοβάμαι και να είμαι σε εγρήγορση στο φουλ για να είμαι προετοιμασμένος και για το ελάχιστο. Και να είμαι εξαντλημένος ήδη. Και να μπαίνω και να έχεις φύγει και να πηγαίνω σε έναν μεγάλο ύπνο χωρίς όνειρα. Και να μπαίνεις εσύ, σαν άλλος Ρωμαίος δίπλα στην κοιμισμένη Ιουλιέτα. ©Σταμάτης Παρασκευάς

‌ Φόβος. Φόβος καθηλωτικός. Φόβος παράλυσης. Πολλές φορές αναπνέω με δυσκολία από τον φόβο. Κι αναρωτιέμαι, παρά τη λογική μου, αν το 'χω. Του δώσαμε όνομα και τ' ονομάζουμε, τάχα πως δεν φοβόμαστε, μα για μένα είναι ένα ουδέτερο οριστικό άρθρο. Περιεκτικό. Της αγωνίας, της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας. Εδώ που είμαι, φοβάμαι. Κι όσο φοβάμαι, καπνίζω. Λένε πως οι καπνιστές είναι ευπαθής ομάδα. Και κάθε τσιγάρο που ανάβω με γεμίζει φόβο. Κι ύστερα καπνίζω, επειδή φοβάμαι. Ο κόσμος πια έχει αλλάξει. Μάλλον είχε αλλάξει καιρό, χρόνια τώρα, μ' άλλο δεν ίστανται δικαιολογίες για να εθελοτυφλούμε. Προχθές είδα μια πασχαλίτσα σ' ένα φύλλο καταπράσινο, ο ήλιος φώτισε το κόκκινο χρώμα της, το πράσινο φύλλο, και για μια στιγμή είδα την άνοιξη που έφτασε φωνάζοντας ζωή. Μα να που κάθε μέρα πεθαίνουμε σε αριθμούς κι ουσία. Κι όχι που δήθεν είμαστε κλεισμένοι, ήμασταν κλεισμένοι και πριν. Μα που εχθές τον φίλησα κι ένιωσα φόβο, μα πο