χωρίο 35 / Μουσική βγαλμένη από πέταλα

Όλα αποκτούν ένα ιδιαίτερο νόημα, όταν το βλέμμα πατάει απότομα φρένο πάνω σε έναν ανηφορικό χωματόδρομο που ακολούθησες για να φτάσεις ψηλά και να θαυμάσεις την θέα που σου προσφέρει το βουνό. Λίγο πριν την μέση της διαδρομής συνηθίζω εγώ να κόβω απότομα ταχύτητα για να απολαύσω μια φιλική συντροφιά, να μοιραστώ μια παράλογη ελπίδα, να προβάλω πάνω σε φυσικά αντικείμενα εκείνα τα χρωματιστά πετράδια που κουβαλάω μέσα σε ένα καλά κρυμμένο πουγκί στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αυτή την φορά, ένα κατακόκκινο ερωτικό πετράδι πήγε και κάθισε πάνω σε ένα παραμελημένο κουκουνάρι. Θέλησα να ρίξω μια πιο προσεκτική ματιά και έτσι άρχισα να το εξετάζω. Στα μάτια μου ήταν το τέλειο κουκουνάρι. Αν και άγριο στην αφή το κρατούσα καλύτερα από την βάση και με μία απόσταση, τα ανοιχτά του πέταλα ήταν απαλά, σε προσκαλούσαν να κοιτάξεις κεντρικά έναν σταθερό, εξιδανικευμένο, κάθετο άξονα. Ήμουν απόλυτα σίγουρη. Εκείνα τα πέταλα είχαν μουσικότητα, ήταν πλήκτρα ενός υπέροχου κλασσικού πιάνου τοποθετημένου μέσα στην σπηλιά, που πρόσβαση είχε μόνο ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, μια εξαίρεση. Μα ξαφνικά θέλησα να αποσπάσω τα πέταλα από την βάση τους, να διαλύσω αυτό που για λίγο έδωσε μια γλυκιά μελωδία στην ζωή μου, σαν να ‘θελα πάντα να θυμάμαι, να μην ξεχάσω θαρρείς ποτέ την καταστροφική φύση του έρωτα.

©Rigel