Έπεα ιμερόεντα

Όλα αποκτούν ένα ιδιαίτερο νόημα, όταν το βλέμμα πατάει απότομα φρένο πάνω σε έναν ανηφορικό χωματόδρομο που ακολούθησες για να φτάσεις ψηλά και να θαυμάσεις την θέα που σου προσφέρει το βουνό. Λίγο πριν την μέση της διαδρομής συνηθίζω εγώ να κόβω απότομα ταχύτητα για να απολαύσω μια φιλική συντροφιά, να μοιραστώ μια παράλογη ελπίδα, να προβάλω πάνω σε φυσικά αντικείμενα εκείνα τα χρωματιστά πετράδια που κουβαλάω μέσα σε ένα καλά κρυμμένο πουγκί στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αυτή την φορά, ένα κατακόκκινο ερωτικό πετράδι πήγε και κάθισε πάνω σε ένα παραμελημένο κουκουνάρι. Θέλησα να ρίξω μια πιο προσεκτική ματιά και έτσι άρχισα να το εξετάζω. Στα μάτια μου ήταν το τέλειο κουκουνάρι. Αν και άγριο στην αφή το κρατούσα καλύτερα από την βάση και με μία απόσταση, τα ανοιχτά του πέταλα ήταν απαλά, σε προσκαλούσαν να κοιτάξεις κεντρικά έναν σταθερό, εξιδανικευμένο, κάθετο άξονα. Ήμουν απόλυτα σίγουρη. Εκείνα τα πέταλα είχαν μουσικότητα, ήταν πλήκτρα ενός υπέροχου κλασσικού πι

Όλοι οι άνθρωποι βασιζόμαστε στη μνήμη. Μερικοί έχουν καλή μνήμη. Κάποιοι ξεχνούν εύκολα. Ενώ η μνήμη άλλων είναι επιλεκτική. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Εάν αναζητήσουμε στην επιστήμη της νευρολογίας πληροφορίες για την μνήμη του ανθρώπου, μαθαίνουμε ότι «όταν αναφερόμαστε σε προβλήματα μνήμης, εννοούμε συνήθως δυσκολίες που σχετίζονται με την επεισοδιακή (αυτοβιογραφική) μνήμη. [...] Αυτό οδηγεί στην γνωστή σε όλους εικόνα κάποιου που “ξεχνάει τα πρόσφατα αλλά θυμάται τα παλιά”». Ξεχνώ τι έκανα πριν πέντε λεπτά ή γιατί ήθελα να πάω στο σούπερ ή την συζήτηση που έκανα με κάποιον στη δουλειά. Όμως, όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι μου θυμάμαι εσένα, να εκπνέεις και να εισπνέεις βαριά όσο εγώ ήμουν από πάνω σου και με τα δάχτυλά μου- που έβρισκες μικρά- να διαγράφω την γραμμή των χειλιών  σου και-αχ!- τον γλυκό πόνο, όταν δάγκωνες την άκρη του δείκτη μου. Ούτε ξεχνώ τις φωνές μας που ακούγονταν σε όλο το τετράγωνο, όταν μαλώναμε ακόμα και για τα πιο ανούσια πράγματα πο

Δεν ήμουν ποτέ γερό ποτήρι. Το αλκοόλ λειτουργούσε πάντα ως επιτυχημένη επέμβαση διαγραφής μνημονικών εντυπώσεων. Έτσι, δεν έμαθα ποτέ να πίνω, γιατί δεν θέλησα ποτέ πραγματικά να ξεχάσω. Υποθέτω πως το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω μάρτυρας μιας δραματικής θεατρικής σκηνής με πρωταγωνιστή ένα αυτοκαταστροφικό εαυτό. Υπάρχει όμως ένα ποτήρι κρασί που πραγματικά απόλαυσα, εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ που κρατούσα στα χέρια μου την άκρη από ένα κουβάρι που αγνοούσα πόσο μπλεγμένο ήταν. Έπινα ένα κρασί με γεύση αγριοκέρασου. Αυτό το κεράσι το είχα κόψει μυστικά από ένα δέντρο μέσα σε εκείνον τον κήπο, που δεν τον φρόντιζε πια κανείς. Ένα κρασί με γεύση θαλασσινής αλμύρας. Από αυτή που την μυρίζεις στον αέρα και κολλάει στο δέρμα και στα μαλλιά σου αλλά δεν σε πειράζει, γιατί θες να έχεις λίγη θάλασσα πάνω σου. Ένα κρασί με γεύση ελπίδας πως θα ξετυλίξω το κουβάρι και όλα θα πάνε καλά και θα υπάρξει ευτυχισμένο τέλος όπως στα παραμύθια. Το κουβάρι είναι ακόμα εκεί. Μπλεγμένο. Με πελώρια “γι

Ό,τι είναι να 'ρθει έχει μπει ήδη σε τροχιά κι ό,τι πέρασε, δεν ξεγράφει. Δεν ξεφεύγεις από το πεπρωμένο, ξέσκισε -αν θες- τα σωθικά σου με μένος, μα το ριζωμένο δεν μπορείς να το ξεριζώσεις και η βελόνα εμμένει να σου δείχνει Εκεί μα εσύ συνεχίζεις να κοιτάς Αλλού. Τρέξε, δε θα φτάσεις μακριά, ο μαγνήτης θα σε τραβάει πίσω και θα καταριέσαι τον εαυτό σου και θα νιώθεις τα σωθικά σου να καίγονται και την ανάσα σου να κόβεται και όσο βράζεις από οργή καταλαβαίνεις πως πλέον όπου και να πας πάντα θα επιστρέφεις εκεί που πονάς πιο πολύ. ©Αιμιλία Κάλτση