χωρίο 27 / Αργαλειός

Θα έρθει η ώρα, ξέρω, που θα σε πληγώσω.
Προσπάθησα να στο πω απ' την αρχή.
Όχι ιδιαίτερα, είναι η αλήθεια.
Ίμερος στάλαζε απ' τα μάτια σου, υπόσχεση λατρείας.
Πώς ν' αρνηθώ;

Άνοιξες τα χέρια ένα λιμάνι έψαχνα εδώ είναι χειμώνας
ο ήλιος φέγγει αραιά ένιωθα μόνη οι σκέψεις μου σκοτάδι
κι άβυσσος εσύ ένα απομεσήμερο τ' Αυγούστου.

Μα δεν ξέρεις
πώς να ξέρεις μικρό μου,
ότι
φέρω
βαθιά
μέσα μου
τ' αρχέγονο της μητρός μου αμάρτημα
-μοίρα θύτη σπαραγμού.

Συγγνώμη.
Μια μέρα θα με δεις να πλέω με τον Πάρη
δίχως αντίο ή δάκρυα,
γιατί ό,τι πέπρωται, πέπρωται.
Πώς λάμπουν τα ξανθά μαλλιά του!
Τα μάτια του κι η θάλασσα.
Στέκεσαι στην ακτή σαν τρικυμία.
Μην πολεμήσεις για εμένα, δεν πρέπει.
Αρκεί που τώρα είσαι εδώ. Κι είμαι κι εγώ, μέχρι να φύγω
έστω.

Δε φταις εσύ.
Είναι που λίγο προτού σε γνωρίσω, πέταξα τον αργαλειό στα
σκουπίδια.

©Ι.Λ.