χωρία 29, 30, 31 / Παγάκι, Μπισκότο, Φωτάκι

Παγάκι

Κάτι για να σπάσει ο πάγος.
Θέλω κάτι να πιω. Κάτι για να καλμάρει το στομάχι μου και να ηρεμήσει το πνεύμα μου. Ένα βαρύ χαμομήλι νομίζω είναι η καλύτερη λύση. Δεν μπορώ να περιμένω να κρυώσει, έτσι ρίχνω μέσα ένα παγάκι για να επιταχύνω την διαδικασία, το συνηθίζω.
Έχουμε την τάση να αποδίδουμε στα πράγματα και στους ανθρώπους ιδιότητες ανάλογα με τον σκοπό που εξυπηρετούν και τις συσχετίσεις που κατασκευάζουμε στο μυαλό μας. Έτσι ο Χ είναι πυροσβέστης, σβήνει φωτιές με ηρωισμό απεγκλωβίζοντας απελπισμένες καρδιές, η τσάντα είναι άδεια, περιμένει εμάς να την γεμίσουμε με πλασματικές ανάγκες, η κουβέρτα είναι μάλλινη, ζεσταίνει τον παιδικό φόβο του να μείνει το σώμα μου εκτεθειμένο στα νυχτερινά διανοητικά τέρατα, το παγάκι είναι κρύο και συμπαγές, χάνει τον εαυτό του στην προσπάθειά του να προσφέρει ένα δροσερό σολ. Θέλω να φάω αυτό το παγάκι. Σε μια ανόητη προσπάθεια επανάστασης μπροστά στην συνηθισμένη του ιδιότητα. Θα το θρυμματίσω με τα δόντια μου, νιώθοντας παράλληλα στον ουρανίσκο μια παγωμένη αίσθηση σκανταλιάς και ύστερα θα πιω το λιωμένο νερό που στην προκειμένη περίπτωση δεν με δροσίζει, με χορταίνει. Γιατί ο πυροσβέστης μπορεί επιπλέον να χορεύει εξαίρετα, η τσάντα μπορεί να με προστατέψει κιόλας από ένα απαλό ψιλοβρόχι, η κουβέρτα μπορεί να γίνει ο οικοδεσπότης ενός φοβερού πικνικ, και το κάρβουνο από υλικό καύσης και θέρμανσης, μπορεί να γίνει τρόπος ζωγραφικής έκφρασης του εσωτερικού σου κόσμου.


Μπισκότο
Προσπαθώ να θυμηθώ.

Nα κρατηθώ από τα κάγκελα μιας εύπλαστης αισιοδοξίας που μόνο μέσω της άγνοιας μπορεί να μείνει ζωντανή. Έχω ακούσει πως η αίσθηση της όσφρησης συνδέεται στενά με την μνήμη. Κάποιος φανταστικός χαρακτήρας κάποτε για να ενεργοποιήσει αυτή την αίσθηση σε μια ύστατη προσπάθεια να θυμηθεί, βύθισε το κεφάλι του μέσα σε άπλυτα ρούχα ανθρώπων που συνάντησε, ενώ πρωτίστως είχε πάρει βέβαια και κάτι οπιούχα (μην το δοκιμάσετε στο σπίτι). Οι συνθήκες με γυρίζουν πίσω σε μυρωδιές που ξεκινούν από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε, που περνώντας οδικώς μπροστά από ένα εργοστάσιο, μύρισε όλος ο τόπος μπισκότο. Τότε, που αναρωτήθηκα πώς γίνεται ένα τεράστιο, απρόσωπο και γκρίζο κουκλόσπιτο δίχως παράθυρα, να μυρίζει “σπίτι”. Τότε που δεν ξέραμε ότι κάποιες παιδικές εντυπώσεις θα λειτουργούσαν ως σχεδίες, φτιαγμένες για να πλέουν με ευκολία κόντρα στο ρεύμα της ενηλικίωσης. Κόντρα σε αυτό το ρεύμα, θυμάμαι και μια δική του μυρωδιά. Δυνατή και επιβλητικά όμορφη, αντιφατική και συνάμα τόσο απλή, έκανε όλα τα άνθη του κόσμου να μυρίζουν πολύ έντονα. Αυτές είναι οι μυρωδιές ενός ζεστού σπιτικού και ενός πολύ ωραίου ανθρώπου που με συντροφεύουν μέχρι σήμερα. Και η μυρωδιά του ζεστού σπιτικού είναι πάντα εκεί για να μου θυμίζει τις μπισκοτένιες στιγμές που έζησα μικρή. Το σπίτι που κουβαλάω μέσα μου. Και η μυρωδιά εκείνου του ανθρώπου είναι πάντα εκεί για να μου λέει πόσο πολύ χάρηκα που τον γνώρισα. Τον άνθρωπο που άφησε σημάδι.


Φωτάκι

Νύχτωσε.

Σε λίγο θα παραδώσω τον εαυτό μου σε μια μυστήρια ονειρική δίνη φτιαγμένη από πράσινα σπίτια, έντομα που μιλάνε προκαλώντας μου δυσφορία, ανθρώπους ξεχασμένους σε δάση γεμάτα κάμπιες που σκαρφαλώνουν απρόσκλητες στα ρούχα σου. Ένα αόρατο χέρι με σπρώχνει όλο και πιο βαθιά, μέχρι να φτάσω σε ένα σημείο που δεν θα μπορώ να αναπνεύσω άλλο και καταλαβαίνω ότι πρέπει να επανέλθω. Αλλά αντί να κολυμπήσω μέχρι πάνω με ρυθμό και σταδιακά, επανέρχομαι με τέτοια ένταση στην επιφάνεια που το σώμα μου παραλύει για λίγα δευτερόλεπτα. Ένα ουρλιαχτό μου υπενθυμίζει ότι γύρισα. Απότομα. Βίαια. Το εκτυφλωτικό σκοτάδι με κοιτάει κατάματα και δεν αφήνει περιθώρια αντίδρασης. Χρειάζομαι φως για να αντεπιτεθώ. Και αφού ο ήλιος αργεί να εμφανιστεί, θα αρκεστώ σε κάτι τεχνητό. Ένα μικρό ηλεκτρικό φωτάκι θα φωτίζει από δω και πέρα το περιβάλλον γύρω μου, τοποθετημένο ψηλά ως ήλιος. Και θα το κοιτώ συχνά. Για να μην ξεχνάω πως το φως μου δείχνει πάντα τον δρόμο γυρισμού από το ξενοδοχείο της αβύσσου, ένα ξενοδοχείο με μόνιμο και αποκλειστικό πελάτη το σκοτάδι. Και θα θυμάμαι ότι όσες φορές χρειαστεί να μείνω εκεί, είναι προσωρινό. Γιατί πρέπει να κάνω αυτή την στάση, έχει κάτι να μου διδάξει. Και θα το κοιτώ. Γιατί εγώ ο ίδιος επέλεξα να φωτίζει την ζωή μου. Προσωρινά. Μέχρι να βγει ο ήλιος.

©Rigel