χωρίο 33 / Ένα ακόμη ποτηράκι

Δεν ήμουν ποτέ γερό ποτήρι. Το αλκοόλ λειτουργούσε πάντα ως επιτυχημένη επέμβαση διαγραφής μνημονικών εντυπώσεων. Έτσι, δεν έμαθα ποτέ να πίνω, γιατί δεν θέλησα ποτέ πραγματικά να ξεχάσω. Υποθέτω πως το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω μάρτυρας μιας δραματικής θεατρικής σκηνής με πρωταγωνιστή ένα αυτοκαταστροφικό εαυτό. Υπάρχει όμως ένα ποτήρι κρασί που πραγματικά απόλαυσα, εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ που κρατούσα στα χέρια μου την άκρη από ένα κουβάρι που αγνοούσα πόσο μπλεγμένο ήταν. Έπινα ένα κρασί με γεύση αγριοκέρασου. Αυτό το κεράσι το είχα κόψει μυστικά από ένα δέντρο μέσα σε εκείνον τον κήπο, που δεν τον φρόντιζε πια κανείς. Ένα κρασί με γεύση θαλασσινής αλμύρας. Από αυτή που την μυρίζεις στον αέρα και κολλάει στο δέρμα και στα μαλλιά σου αλλά δεν σε πειράζει, γιατί θες να έχεις λίγη θάλασσα πάνω σου. Ένα κρασί με γεύση ελπίδας πως θα ξετυλίξω το κουβάρι και όλα θα πάνε καλά και θα υπάρξει ευτυχισμένο τέλος όπως στα παραμύθια. Το κουβάρι είναι ακόμα εκεί. Μπλεγμένο. Με πελώρια “γιατί” και “πώς” να με στοιχειώνουν. Αλλά ακόμη έχω στα χείλη μου την γεύση εκείνου του κρασιού.

©Rigel