Έπεα ιμερόεντα

Έχοντας καιρό να κρεμαστώ από ένα τηλέφωνο, θυμήθηκα πώς είναι να 'σαι κρεμασμένος από σκοινί και κρεμασμένο κάδρο και κρεμασμένος στο σταυρό και σημαία κρεμασμένη το απόγευμα, φεγγάρι κρεμασμένο μες στην νύχτα, να κρέμεσαι από τα χείλια κάποιου σα λέξη στην άκρη της γλώσσας και σα φιλί. Έρωτα κουφάλα έρχεται κρεμάλα. Σταμάτης Παρασκευάς

Μου λείπεις. Πάλι. Πολύ. Θέλω να σε δω. Να σου μιλήσω. Να σε αγγίξω. Μου λείπεις. Η αλήθεια είναι αυτή. Κι ας μην θέλω να την πω δυνατά. Θα είναι οριστική αποδοχή. Θα με δεσμεύσει. Θα με δέσει με κόκκινα δεσμά πάνω σε ένα βράχο. Κατά τη βασανιστική διάρκεια της ημερας, η αγωνία για τα συναισθήματα σου θα μου κατατρώει τα σωθικά. Σαν αετός ανάλγητος και δίκαιος, διοσταλτο όργανο της επαναφοράς της τάξης. Κατά τη νύχτα τα αστέρια θα μου γιατρευουν τις πληγές. Θα τα βλέπω να μου χαμογελούν και θα ονειρεύομαι και θα δυναμώνω. Σαν να μην είχε γίνει τίποτα ποτέ. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα. Τι προμηθεική αγωνία. Αβάσταχτη. Κι εγώ δεν είμαι Τιτάνας. Εγώ είμαι άνθρωπος με πάθη. Με το βάρος του ανεκπλήρωτου ή μάλλον του ημι-εκπληρωμένου. Μου λείπεις. Πάλι. Πολύ. Η αλήθεια είναι αυτή και δεν μ' αρέσουν οι αλήθειες. Ι.Λ.