χωρίο 34 / Μνημόσυνον έρωτος

Όλοι οι άνθρωποι βασιζόμαστε στη μνήμη. Μερικοί έχουν καλή μνήμη. Κάποιοι ξεχνούν εύκολα. Ενώ η μνήμη άλλων είναι επιλεκτική. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Εάν αναζητήσουμε στην επιστήμη της νευρολογίας πληροφορίες για την μνήμη του ανθρώπου, μαθαίνουμε ότι «όταν αναφερόμαστε σε προβλήματα μνήμης, εννοούμε συνήθως δυσκολίες που σχετίζονται με την επεισοδιακή (αυτοβιογραφική) μνήμη. [...] Αυτό οδηγεί στην γνωστή σε όλους εικόνα κάποιου που “ξεχνάει τα πρόσφατα αλλά θυμάται τα παλιά”». Ξεχνώ τι έκανα πριν πέντε λεπτά ή γιατί ήθελα να πάω στο σούπερ ή την συζήτηση που έκανα με κάποιον στη δουλειά. Όμως, όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι μου θυμάμαι εσένα, να εκπνέεις και να εισπνέεις βαριά όσο εγώ ήμουν από πάνω σου και με τα δάχτυλά μου- που έβρισκες μικρά- να διαγράφω την γραμμή των χειλιών σου και-αχ!- τον γλυκό πόνο, όταν δάγκωνες την άκρη του δείκτη μου. Ούτε ξεχνώ τις φωνές μας που ακούγονταν σε όλο το τετράγωνο, όταν μαλώναμε ακόμα και για τα πιο ανούσια πράγματα που φυσικά δεν θυμάμαι ή δεν θέλω να θυμάμαι. Αλλά, όταν σε θυμάμαι δεν χτυπάει η καρδιά μου τόσο δυνατά όπως τότε ούτε το κορμί μου τρέμει από ηδονή ούτε ραγίζει μέσα μου αυτό το κάτι όταν ο άλλος μας πονάει. Πλέον δεν μπορείς να κυριεύσεις ούτε τον πιο μικρό πόρο του σώματος μου παρά μόνο την μνήμη μου. Μα κι αυτή κάποια στιγμή θα εξασθενήσει. Όπως εξασθένησαν και όλα αυτά που ένιωθα. Θα είσαι μια ανάμνηση, που δεν θα θυμάμαι πια. Θα γίνεις σκόνη, όπως ένας νεκρός όταν μπαίνει στη διαδικασία της αποσύνθεσης. Κι όταν γίνει αυτό, με μια πνοή θα σε φυσήξω και οι στάχτες σου θα σκορπιστούν στον αέρα, να μην σε βλέπω, να μην σε νιώθω, να μην σ’ αγγίζω. Κι όταν όλοι οι άλλοι θα ψιθυρίζουν «Αιωνία του η μνήμη» εγώ θα φωνάξω «Αιωνία σου η λήθη».

©Αιμιλία Κάλτση