Έπεα ιμερόεντα

©kanagawa Την κράτησα. Την ελάχιστα μεταξύ μας απόσταση. Θα μπορούσαν τα χέρια μου να γίνουν ανοιξιάτικο στεφάνι ολόγυρά σου. Ή φλόγα. Το φούτερ σου θα καιγόταν. Το στήθος σου, οι ώμοι σου, η κοιλιά σου... Πύρινη αγκαλιά. Σαν μεσημέρι του Αυγούστου. Βαθύ μεσημέρι που η θάλασσα λάμπει σαν ήλιος. Που ο αέρας υγραίνει σαν ανάσα και κολλάει στο δέρμα. Όταν η ησυχία ορίζεται από το υπόκωφο τραγούδι των τζιτζικιών. Θα μπορούσε η μηχανή να είχε γίνει πουλί και να πετάξει. Σε ένα μέλλον που δεν τολμάει κανείς μας να διαβεί. Όμως την κράτησα. Την ελάχιστα μεταξύ μας απόσταση. Για να έχουμε ακόμα εκείνα τα νωχελικά ηλιοβασιλέματα που οι γλάροι επισκιάζουν τις χίμαιρες. ©Ιωάννα Λικιαρδοπούλου

-Έτοιμος ο καφές σας. Είναι δυο ευρώ. Αυτές ήταν οι λέξεις που έδιωξαν τις αναμνήσεις μου,οι οποίες βίαια εισέβαλαν στην μέρα μου, καθώς ανοίγοντας το πορτοφόλι μου για να πληρώσω, αντίκρυσα την φωτογραφία μας. Ήταν απόγευμα, είχαμε πάει να δούμε ταινία και μετά -σαν μικρό παιδί- σου ζήτησα να πάμε να βγάλουμε μια φωτογραφία  στο photo booth του εμπορικού. Μου έλεγες ότι σε πονούσε απίστευτα το κεφάλι σου. Με τα πολλά σε έπεισα. «Τελικά εδώ ήταν αυτή» σκέφτηκα. Πλήρωσα τον καφέ μου κι έφυγα. Καθώς περπατούσα στο δρόμο συνέχισα να σκέφτομαι εκείνη τη μέρα. Ήταν άλλη μια μέρα που ενώ ξεκινούσε με «καλημέρα» κατέληγε με «συγγνώμη» και κλάματα. Και τότε ένιωσα κάτι να βράζει μέσα μου. Έψαξα στην τσάντα μου για το πορτοφόλι μου. Το άνοιξα. Βρήκα την φωτογραφία. Και πήγα να την πετάξω, αλλά κάτι μέσα μου ράγισε. Την κοίταξα καλύτερα. Είδα το χαμόγελο σου. Έχω μέρες να το δω.  «Καλύτερα όχι σήμερα»  και την έβαλα πάλι πίσω στο π