Έπεα ιμερόεντα

Σχεδόν έχει περάσει ένας χρόνος. Παράξενο, αλήθεια. Πόσο γρήγορα μεσολάβησαν μήνες ολόκληροι από την τελευταία συνάντησή μας. Για σένα θα 'μαι ήδη μια παλιά ιστορία. Μια γυναίκα που γνώρισες κάπου κάποτε στην Βαλτική. Ξέρω, πως έχεις ήδη προχωρήσει στη ζωή σου. Σε φαντάζομαι να γυρνάς στο σπίτι ύστερα από τη δουλειά. Κρεμάς το μπουφάν σου και ρεμβάζεις ευτυχισμένος έξω από το παράθυρο. Τα χέρια της σε τυλίγουν, τα ξανθά μαλλιά της ρέουν πάνω στους ώμους σου καθώς σε φιλά στα χείλη, εσύ χαμογελάς στα γαλανά της μάτια. Κι ύστερα, στην πολύχρωμη πλατεία της πόλης σου μπροστά απ' την μεσαιωνική εκκλησία εκείνη φορά ένα λευκό φόρεμα κι εσύ την περιμένεις στα σκαλιά ντυμένος με το μαύρο σου κουστούμι που σε κάνει να μοιάζεις με Έλληνα θεό, με βλέμμα γεμάτο προσμονή και σταθερά χέρια. Κι ύστερα, δυο παιδιά παίζουν χαρούμενα στο σαλόνι ενώ εκείνη μαγειρεύει κι εσύ με τα χαρτιά απλωμένα στο τραπέζι, γράφεις ποιήματα. Τις τελευταίες μέρες σε...

©kanagawa Την κράτησα. Την ελάχιστα μεταξύ μας απόσταση. Θα μπορούσαν τα χέρια μου να γίνουν ανοιξιάτικο στεφάνι ολόγυρά σου. Ή φλόγα. Το φούτερ σου θα καιγόταν. Το στήθος σου, οι ώμοι σου, η κοιλιά σου... Πύρινη αγκαλιά. Σαν μεσημέρι του Αυγούστου. Βαθύ μεσημέρι που η θάλασσα λάμπει σαν ήλιος. Που ο αέρας υγραίνει σαν ανάσα και κολλάει στο δέρμα. Όταν η ησυχία ορίζεται από το υπόκωφο τραγούδι των τζιτζικιών. Θα μπορούσε η μηχανή να είχε γίνει πουλί και να πετάξει. Σε ένα μέλλον που δεν τολμάει κανείς μας να διαβεί. Όμως την κράτησα. Την ελάχιστα μεταξύ μας απόσταση. Για να έχουμε ακόμα εκείνα τα νωχελικά ηλιοβασιλέματα που οι γλάροι επισκιάζουν τις χίμαιρες. ©Ιωάννα Λικιαρδοπούλου

-Έτοιμος ο καφές σας. Είναι δυο ευρώ. Αυτές ήταν οι λέξεις που έδιωξαν τις αναμνήσεις μου,οι οποίες βίαια εισέβαλαν στην μέρα μου, καθώς ανοίγοντας το πορτοφόλι μου για να πληρώσω, αντίκρυσα την φωτογραφία μας. Ήταν απόγευμα, είχαμε πάει να δούμε ταινία και μετά -σαν μικρό παιδί- σου ζήτησα να πάμε να βγάλουμε μια φωτογραφία  στο photo booth του εμπορικού. Μου έλεγες ότι σε πονούσε απίστευτα το κεφάλι σου. Με τα πολλά σε έπεισα. «Τελικά εδώ ήταν αυτή» σκέφτηκα. Πλήρωσα τον καφέ μου κι έφυγα. Καθώς περπατούσα στο δρόμο συνέχισα να σκέφτομαι εκείνη τη μέρα. Ήταν άλλη μια μέρα που ενώ ξεκινούσε με «καλημέρα» κατέληγε με «συγγνώμη» και κλάματα. Και τότε ένιωσα κάτι να βράζει μέσα μου. Έψαξα στην τσάντα μου για το πορτοφόλι μου. Το άνοιξα. Βρήκα την φωτογραφία. Και πήγα να την πετάξω, αλλά κάτι μέσα μου ράγισε. Την κοίταξα καλύτερα. Είδα το χαμόγελο σου. Έχω μέρες να το δω.  «Καλύτερα όχι σήμερα»  και την έβαλα π...

Σ' όρισα ανεξάρτητη μεταβλητή κι εμένα εξαρτημένη κι έθεσα ως υπόθεση τον έρωτα, τις μνήμες και τ' απωθημένα -που μου 'ναι πιο δυνατή λέξη από τις επιθυμίες ή τις νοσταλγίες. Αντί του δικαιώματος στην ελεύθερη βούληση κι ενώ πρωτύτερα θα το έθετα ως ελεύθερη νοσταλγία, το λέω πλέον ελεύθερη απώθηση. Σε γνώρισα από την κόψη του φιλιού τη τρομερή κι από την όψη σου που με βια μετράει τη γη. Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των ανθρώπων -δεν έχει πιο βαθειά- και σαν πρώτα αντρειωμένη χαίρε κι αντίο, ξενιτιά . Όρισα ανεξάρτητη μεταβλητή τις ουτοπίες μας, τα μέρη που θέλαμε να ταξιδέψαμε κι εμάς ως εξαρτημένες κι έθεσα ως υπόθεση τον θάνατο, τα πένθη και τους κύκλους -που μου 'ναι πιο δυνατό σχήμα από τα τρίγωνα ή τα μάτια.

Υπάρχει μια περίπτωση να ξανασυναντηθούμε. Μικρή, μεγάλη… δεν ξέρω. Σίγουρα πάντως κυκλική. Πιστεύω στον κύκλο. Στην ελικοειδή ροή της ζωής. Γι’ αυτό κι όταν αποχαιρετιστήκαμε τότε στο αεροδρόμιο, δεν ένιωσα πως είπαμε το τελευταίο αντίο. Για τον ίδιο λόγο, λοιπόν, θα σε περιμένω στο πλακόστρωτο έξω από το βιβλιοπωλείο. Στο χέρι θα κρατάω τον «Μικρό Πρίγκιπα». Θα φαίνομαι διαφορετική μα και ίδια. Σαν να πέρασαν μήνες βαρείς από την τελευταία φορά, και συγχρόνως, σαν να μην πέρασε στιγμή από την ιστορία μας. Αν εμφανιστείς, θα μοιραστούμε έναν καφέ σε κάποιο γραφικό ζεστό μαγαζί. Στην αρχή θα προσποιούμαι πως διόλου δεν με νοιάζει που ήρθες. Μα καθώς η ώρα θα κυλά και θα σταματά ο χρόνος, η ανάμνηση των όσων ζήσαμε κι ο πόθος μου για το κοινό μας μέλλον θα γεμίζουν τα μάτια μου με ήλιους - αδύνατο να μην κοιτάζω τα τριαντάφυλλα στα χείλη σου, το γλυκό σου πρόσωπο. Εσύ θα μου μιλάς με τη ζεστή φωνή σου κι εγώ θα σε φαντάζομαι σε γαλάζιο ουρανό κάτω απ’ τον ναό του Δία. Αν πάλι δεν εμφ...

©Rothko Το καλοκαίρι δουλέψαμε μαζί σ΄ ένα μαγαζί πάνω στη θάλασσα. Εσύ ερχόσουν στις επτά. Με το πουκάμισο σφιχτά κουμπωμένο ως επάνω και βήμα βιαστικό. Εγώ από τις τέσσερις άρχιζα να ανυπομονώ. Περίμενα να δω τα μάτια σου που στο φως γεμίζουν πορτοκαλί ανταύγειες. Να σε κοιτάξω κρυφά την ώρα που ήσουν απασχολημένος. Να νιώσω το βλέμμα σου να με ακολουθεί πύρινα στον χώρο. Ή τα επιτηδευμένα τυχαία αγγίγματά μας.  Περνούσαν τα ηλιοβασιλέματα κι εμείς χορεύαμε μυστικά σ΄ ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Σ΄ένα παιχνίδι δίχως κατάληξη, μα τι σημασία έχουν τα λογικά επιχειρήματα όταν τα βλέμματά μας διασταυρώνονταν και γεννούσαν ίμερο; Όλα εκείνα τα βράδια που παρατηρούσα τα χέρια σου καθώς δούλευες, τόσο σταθερά και δυνατά και αποφασισμένα και συγχρόνως απαλά που τα φανταζόμουν πάνω μου στην κοιλιά, στον λαιμό, στο στήθος, μέσα μου μαζί με τα πορτοκαλί σου μάτια που στο σκοτάδι ήταν πράσινα, με το βάρος του σώματός σου, με την ανάσα σου. Πόσο ακινητοποιημένη, πόσο ευάλωτη θα αισθανό...

Πριν μου πεις σ' αγαπώ, θέλω να ξέρεις τις συνέπειες της αγάπης σου. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν πια τόσο συχνά το ρήμα «αγαπώ» που έχασε τη βαρύτητά του. «Αγαπώ τον καφέ, αγαπώ τις βόλτες στη θάλασσα, αγαπώ αυτήν την ταινία.» Φθάρθηκε τόσο πολύ που το «αγαπάω» έγινε «αγαπώ» λες και δεν έχει σημασία αυτή η μακρά λήγουσα. Το βάρος της λέξης. Που στην προφορά της αποκτά ουσία, υπάρχει και αυθίσταται. Ξέρεις, περιγράφει ένα συναίσθημα που έχει θέρμη σαν μεσημέρι καλοκαιριού, ελπίδα απ' τον νυχτερινό ουρανό κι ανάσα σαν πρωινή αύρα. Που φέρει ψύχραιμα το ψύχος του χειμώνα και το κάνει άνοιξη. Γι' αυτό να μην μου πεις ποτέ σ' αγαπώ αν είναι να ξεχάσεις τη μακρά λήγουσα. Προτιμώ να μην μου το πεις καθόλου. Ιωάννα Λικιαρδοπούλου