χωρίο 16 / λήγουσα μακρά



Πριν μου πεις σ' αγαπώ, θέλω να ξέρεις τις συνέπειες της αγάπης σου. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν πια τόσο συχνά το ρήμα «αγαπώ» που έχασε τη βαρύτητά του. «Αγαπώ τον καφέ, αγαπώ τις βόλτες στη θάλασσα, αγαπώ αυτήν την ταινία.» Φθάρθηκε τόσο πολύ που το «αγαπάω» έγινε «αγαπώ» λες και δεν έχει σημασία αυτή η μακρά λήγουσα. Το βάρος της λέξης. Που στην προφορά της αποκτά ουσία, υπάρχει και αυθίσταται. Ξέρεις, περιγράφει ένα συναίσθημα που έχει θέρμη σαν μεσημέρι καλοκαιριού, ελπίδα απ' τον νυχτερινό ουρανό κι ανάσα σαν πρωινή αύρα. Που φέρει ψύχραιμα το ψύχος του χειμώνα και το κάνει άνοιξη. Γι' αυτό να μην μου πεις ποτέ σ' αγαπώ αν είναι να ξεχάσεις τη μακρά λήγουσα. Προτιμώ να μην μου το πεις καθόλου.

Ιωάννα Λικιαρδοπούλου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

χωρίο 19 / Ύμνος στη Λευτεριά

Εικόνα
Σ' όρισα ανεξάρτητη μεταβλητή κι εμένα εξαρτημένη κι έθεσα ως υπόθεση τον έρωτα, τις μνήμες και τ' απωθημένα -που μου 'ναι πιο δυνατή λέξη από τις επιθυμίες ή τις νοσταλγίες. Αντί του δικαιώματος στην ελεύθερη βούληση κι ενώ πρωτύτερα θα το έθετα ως ελεύθερη νοσταλγία, το λέω πλέον ελεύθερη απώθηση. Σε γνώρισα από την κόψη του φιλιού τη τρομερή κι από την όψη σου που με βια μετράει τη γη. Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των ανθρώπων -δεν έχει πιο βαθειά- και σαν πρώτα αντρειωμένη χαίρε κι αντίο, ξενιτιά . Όρισα ανεξάρτητη μεταβλητή τις ουτοπίες μας, τα μέρη που θέλαμε να ταξιδέψαμε κι εμάς ως εξαρτημένες κι έθεσα ως υπόθεση τον θάνατο, τα πένθη και τους κύκλους -που μου 'ναι πιο δυνατό σχήμα από τα τρίγωνα ή τα μάτια.
Διαβάστε περισσότερα

χωρίο 34 / Μνημόσυνον έρωτος

Εικόνα
Όλοι οι άνθρωποι βασιζόμαστε στη μνήμη. Μερικοί έχουν καλή μνήμη. Κάποιοι ξεχνούν εύκολα. Ενώ η μνήμη άλλων είναι επιλεκτική. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Εάν αναζητήσουμε στην επιστήμη της νευρολογίας πληροφορίες για την μνήμη του ανθρώπου, μαθαίνουμε ότι «όταν αναφερόμαστε σε προβλήματα μνήμης, εννοούμε συνήθως δυσκολίες που σχετίζονται με την επεισοδιακή (αυτοβιογραφική) μνήμη. [...] Αυτό οδηγεί στην γνωστή σε όλους εικόνα κάποιου που “ξεχνάει τα πρόσφατα αλλά θυμάται τα παλιά”». Ξεχνώ τι έκανα πριν πέντε λεπτά ή γιατί ήθελα να πάω στο σούπερ ή την συζήτηση που έκανα με κάποιον στη δουλειά. Όμως, όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι μου θυμάμαι εσένα, να εκπνέεις και να εισπνέεις βαριά όσο εγώ ήμουν από πάνω σου και με τα δάχτυλά μου- που έβρισκες μικρά- να διαγράφω την γραμμή των χειλιών  σου και-αχ!- τον γλυκό πόνο, όταν δάγκωνες την άκρη του δείκτη μου. Ούτε ξεχνώ τις φωνές μας που ακούγονταν σε όλο το τετράγωνο, όταν μαλώναμε ακόμα και για τα πιο ανούσια πράγματ...
Διαβάστε περισσότερα

χωρίο 21 / ελάχιστα μεταξύ μας απόσταση

Εικόνα
©kanagawa Την κράτησα. Την ελάχιστα μεταξύ μας απόσταση. Θα μπορούσαν τα χέρια μου να γίνουν ανοιξιάτικο στεφάνι ολόγυρά σου. Ή φλόγα. Το φούτερ σου θα καιγόταν. Το στήθος σου, οι ώμοι σου, η κοιλιά σου... Πύρινη αγκαλιά. Σαν μεσημέρι του Αυγούστου. Βαθύ μεσημέρι που η θάλασσα λάμπει σαν ήλιος. Που ο αέρας υγραίνει σαν ανάσα και κολλάει στο δέρμα. Όταν η ησυχία ορίζεται από το υπόκωφο τραγούδι των τζιτζικιών. Θα μπορούσε η μηχανή να είχε γίνει πουλί και να πετάξει. Σε ένα μέλλον που δεν τολμάει κανείς μας να διαβεί. Όμως την κράτησα. Την ελάχιστα μεταξύ μας απόσταση. Για να έχουμε ακόμα εκείνα τα νωχελικά ηλιοβασιλέματα που οι γλάροι επισκιάζουν τις χίμαιρες. ©Ιωάννα Λικιαρδοπούλου
Διαβάστε περισσότερα