χωρίο 14 / Πανεπιστημίου

Απόγευμα μιας καθημερινής στο κέντρο της Αθήνας.

Η ίδια διαδρομή -από Πανεπιστήμιο

Ομόνοια-

που μέρες σαν κι αυτή την έχω σιχαθεί.

Κάποια στιγμή σήκωσα τα μάτια μου από το κινητό και κοίταξα τον ουρανό. Είχε

αυτό

το ροζ με το λίγο λιλά χρώμα. Σταμάτησα απότομα το περπάτημα

μου.

Αυτός που περπατούσε πίσω από μένα ίσως και να με έβρισε λίγο, μα λίγο με ένοιαξε.

Κοντοστάθηκα

στα κιγκλιδώματα που διαχωρίζουν το πεζοδρόμιο από τον τον αυτοκινητόδρομο κοιτώντας

το ροζ του ουρανού.

Πόσο

μ’ αρέσει αυτή η ώρα

-σκέφτηκα.

Και για μια στιγμή

σε

σκέφτηκα.

Μας

φαντάστηκα

σε ένα παράλληλο

σύμπαν να καθόμαστε σε ένα σημείο με θέα όλη την Αθήνα, αγκαλιά και με

μια

μπύρα

στο χέρι

να μιλάμε

για φόβους

και

όνειρα.

Ή

και να μην μιλάμε καθόλου.

Μα να μας πλαισιώνει αυτό

το ροζ του ουρανού που τόσο πολύ αγαπώ. 

Έψαξα στο κινητό μου να βρω το τραγούδι μας, μα δεν το είχα αποθηκεύσει. Γαμώτο

-σκέφτηκα.

Και

τότε σκέφτηκα πως οι άνθρωποι έχουν μια τάση να έλκονται από ο,τι δεν μπορούν να έχουν. 

Αρκέστηκα σε ένα τραγούδι των Arctic Monkeys.

“I’m going back to 505”

/ θυμήθηκα όλες τις φορές που γυρνούσα πίσω σε σένα. Με τα μάτια μου σταθερά καρφωμένα στον ουρανό έφερα στην μνήμη μου το πρόσωπο σου. Χαμογελούσες. Κι ας ήσουν την τελευταία φορά στεναχωρημένος με την αποχώρηση μου.

«I’d probably still adore you with your hands around my neck or I did last time I checked”.

/ πόσες φορές αντί να πω «τέλος» έλεγα «σ’ αγαπώ», ένας θεός ξέρει. Για να μην στα πολυλογώ, σ’ ένα σημείο στην Πανεπιστημίου, κάτω από

το ροζ του ουρανού θυμήθηκα όλες τις στιγμές μας, καλές και άσχημες. Και ανάμεσα στις κατάρες για το όνειρο που έμεινε μισό ξεπρόβαλε μια νοσταλγία. Και από τα ακουστικά ακουγόταν

/ «But I crumble completely when you cry”.

/ Και τα χείλη μου κινήθηκαν.

Μια συγγνώμη για το τέλος και

μια για τις στιγμές που σε έκανα εγώ να κλαις. Ταυτόχρονα ειπώθηκε κι

ένα

σ’ αγαπώ που ζει βαθιά ριζωμένο στην καρδιά μου. Η «συγγνώμη» ίσως φτάσει μια μέρα στα αυτιά σου από τον άνεμο που περνούσε εκείνη την στιγμή,

μα

το «σ’ αγαπώ» θα μείνει να περιπλανιέται σε κάποιο στενό και ίσως χαθεί.

Ένα

πικρό χαμόγελο ανέβηκε στα χείλη μου.

/

το τραγούδι τελείωσε κι εγώ συνέχισα την διαδρομή μου,

που μέρες σαν κι αυτή έχω τόσο πολύ σιχαθεί.

©ΑΙ.Κ.