χωρίο 4 / αντί καλημέρας

Αδύνατο να κοιμηθώ. Τα σεντόνια ειναι σχοινιά. Το κρεβάτι καίει. Απ' έξω χιόνι κι ο χρόνος τεντωμένος. Πάλλεται σα κλωστή καθώς μετράω τα λεπτά, ένα προς ένα. 249 ακόμη. Θα το αντέξω. Μα είναι αδύνατο να κοιμηθώ κι ο χρόνος δεν κυλάει. Σταμάτησε εδώ - συμπαγής - μέσα στο ξένο δωμάτιο. Θα το αντέξω. Κι ας φοβάμαι. Είναι που με εξημέρωσες βλέπεις. Και τώρα οι δείκτες κυλούν στο ρυθμό της προσμονής. Της προσμονής μου να σε δω ή μάλλον της αδημονίας. Γιατί ξέρω, όπως ξέρεις, ότι το μόνο που έχουμε είναι ένα χειμερινό αστέρι, με σύντομη τροχιά που σκίζει τον ουρανο. Κι ύστερα οι δρόμοι μας χωρίζουνε, τα σύμπαντα χωρίζουνε, ένα μονάχα πύρινο αστέρι μας ενώνει σα φέγγει και στους δυό μας ουρανούς. Αδύνατο να κοιμηθώ. Θέλω να ξημερώσει γρήγορα, γρήγορα. Να φτάσει 10 - επιτέλους. Εγώ στις 10 συνήθως κοιμάμαι. Σιχαίνομαι τα πρωινά. Μα τώρα ήδη απ' τις 8 θα ξεκινήσω να μετράω, να ανυπομονώ. Στις 9 και μισή η καρδιά μου θα αρχίσει να χτυπάει μαινόμενη, μέχρι που δεν θα μπορώ να αναπνεύσω. Κάθε βήμα προς τα εσένα θα είναι και ανάσα. Γλυκός αέρας, σα ναρκωτικό. 10 παρά πέντε, παρά τέσσερα, παρά τρία, δύο, ένα.. Δεν ανασαίνω, δε πατάω στη γη, η καρδιά μου τρέχει, τα πόδια μου τρέμουν, τα χέρια μου τολμούν. Ένα "τολμώ" ο έρωτας. Τολμώ κι ας μην ξέρω. Τολμώ κι ας είναι πάντοτε ο δρόμος γεμάτος αγκάθια. Τολμώ να σε ονειρεύομαι τις νύχτες με βροχή, τολμώ να σε αφιερώνω στον δύοντα ήλιο. Αδύνατο να κοιμηθώ. Στο είπα.

©Ι.Λ.