χωρίο 1 / Am sa te respir

Λέω τ' όνομά σου 

και στα χείλη μου ανθίζουν τριαντάφυλλα. 

Προφέρω τα μακρινά σύμφωνα, 

τους βαρείς φθόγγους

με τη θέρμη του Νότου και την πνοή της θάλασσας. Φαντάζομαι εκείνα τα βουνά, 

τους δαιδαλώδεις δρόμους μέσα στα δάση, τις πολύχρωμες μεσαιωνικές πόλεις, 

τα πλατιά ποτάμια

-αυτά που σ' έχουν πλάσει-

κι ύστερα προφέρω ξανά τις δικές σου λέξεις

για να 'ρθω πιο κοντά σου. 

"Am sa te respir", μου έγραψες.

Κι εγώ ταξίδεψα σε δύο γλώσσες για να σε καταλάβω. 

Μα όταν μου έψαλλες σιγανά 

τότε στο χιονισμένο δωμάτιο

ένιωσα τις λέξεις ν' αγκαλιάζονται, 

να λυγίζουν τρυφερά στα χείλη σου, 

να λικνίζονται σε μιαν άγνωση, μα τόσο οικεία μελωδία. 

Κι ούτε που είχε σημασία

αν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, 

αν γεννηθήκαμε απ' τον ίδιο ουρανό. 

Η φωνή σου απαλή σα μεσημέρι.

Τα μάτια σου βαθιά, 

χαμένα στον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής.

Ω!

Πώς απομείναμε στον κόσμο μονάχα εγώ κι εσύ! 

Δυό ποιητές

χαμένοι στην μετάφραση.

©Ι.Λ.