Έπεα ιμερόεντα

Κάθε βράδυ σου τραγουδώ έξω απ' τα τείχη κι εσύ έχεις πεθάνει αιώνες τώρα ή αγέννητος παραμένεις. Τα λόγια μου δεν τα καταλαβαίνεις. Αφού δεν τ' ακούς, δεν ακούγονται. Μια σημαία χάσκει αντί εσού στο όνομα της λευτεριάς που δε ζήσαμε μαζί. Ο ουρανός γλιστρά σαν νύχτα κάθε βράδυ μέσα στις πολεμίστρες, πετάει ένα λευκό μαντήλι σαν σύννεφο και ανεμίζει λίγο, σημάδι έναρξης μιας μονομαχίας που ποτέ δε θα γίνει. Δεν υπάρχει αντίπαλος και δεν υπάρχεις εσύ. Μα σε τραγουδώ μέσα στους αντιερωτικούς παιάνες και ύμνους εθνικούς. Έξω απ' τα τείχη κοιμάται η πόλη κι εγώ. Μέσα στα τείχη κανείς. Μέσα στα τραγούδια εμείς. Οι κόσμοι που ποτέ δε θα σμίξουν. Ποτέ δε θα προδοθούν. Ποτέ δε θα παραδοθούν. Ποτέ δε θα είναι ελεύθεροι. ©Σταμάτης Παρασκευάς

Λέω τ' όνομά σου  και στα χείλη μου ανθίζουν τριαντάφυλλα.  Προφέρω τα μακρινά σύμφωνα,  τους βαρείς φθόγγους με τη θέρμη του Νότου και την πνοή της θάλασσας. Φαντάζομαι εκείνα τα βουνά,  τους δαιδαλώδεις δρόμους μέσα στα δάση, τις πολύχρωμες μεσαιωνικές πόλεις,  τα πλατιά ποτάμια -αυτά που σ' έχουν πλάσει- κι ύστερα προφέρω ξανά τις δικές σου λέξεις για να 'ρθω πιο κοντά σου.  "Am sa te respir", μου έγραψες. Κι εγώ ταξίδεψα σε δύο γλώσσες για να σε καταλάβω.  Μα όταν μου έψαλλες σιγανά  τότε στο χιονισμένο δωμάτιο ένιωσα τις λέξεις ν' αγκαλιάζονται,  να λυγίζουν τρυφερά στα χείλη σου,  να λικνίζονται σε μιαν άγνωση, μα τόσο οικεία μελωδία.  Κι ούτε που είχε σημασία αν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα,  αν γεννηθήκαμε απ' τον ίδιο ουρανό.  Η φωνή σου απαλή σα μεσημέρι. Τα μάτια σου βαθιά,  χαμένα στον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής. Ω! Πώς απομείναμε στον κόσμο μονάχα εγώ κι ...