χωρίο 13 / τζαζ



Έχω ένα παράδοξο.

Ο απόηχος των ηττών μου στον έρωτα
εκδηλώνεται στη μουσική.

Έτσι, καμία άλλη επίδραση δεν είχε η απουσία σου,
παρά τον ενταφιασμό της τζαζ.

Ώστε, να μην θυμάμαι ούτε την παγωμένη ακτή,
ούτε το νοτισμένο δάσος,
ούτε και το χιόνι όταν χόρευε στα μάτια σου.


©Ιωάννα Λικιαρδοπούλου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

χωρίο 34 / Μνημόσυνον έρωτος

Εικόνα
Όλοι οι άνθρωποι βασιζόμαστε στη μνήμη. Μερικοί έχουν καλή μνήμη. Κάποιοι ξεχνούν εύκολα. Ενώ η μνήμη άλλων είναι επιλεκτική. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Εάν αναζητήσουμε στην επιστήμη της νευρολογίας πληροφορίες για την μνήμη του ανθρώπου, μαθαίνουμε ότι «όταν αναφερόμαστε σε προβλήματα μνήμης, εννοούμε συνήθως δυσκολίες που σχετίζονται με την επεισοδιακή (αυτοβιογραφική) μνήμη. [...] Αυτό οδηγεί στην γνωστή σε όλους εικόνα κάποιου που “ξεχνάει τα πρόσφατα αλλά θυμάται τα παλιά”». Ξεχνώ τι έκανα πριν πέντε λεπτά ή γιατί ήθελα να πάω στο σούπερ ή την συζήτηση που έκανα με κάποιον στη δουλειά. Όμως, όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι μου θυμάμαι εσένα, να εκπνέεις και να εισπνέεις βαριά όσο εγώ ήμουν από πάνω σου και με τα δάχτυλά μου- που έβρισκες μικρά- να διαγράφω την γραμμή των χειλιών  σου και-αχ!- τον γλυκό πόνο, όταν δάγκωνες την άκρη του δείκτη μου. Ούτε ξεχνώ τις φωνές μας που ακούγονταν σε όλο το τετράγωνο, όταν μαλώναμε ακόμα και για τα πιο ανούσια πράγματ...
Διαβάστε περισσότερα

χωρίο 19 / Ύμνος στη Λευτεριά

Εικόνα
Σ' όρισα ανεξάρτητη μεταβλητή κι εμένα εξαρτημένη κι έθεσα ως υπόθεση τον έρωτα, τις μνήμες και τ' απωθημένα -που μου 'ναι πιο δυνατή λέξη από τις επιθυμίες ή τις νοσταλγίες. Αντί του δικαιώματος στην ελεύθερη βούληση κι ενώ πρωτύτερα θα το έθετα ως ελεύθερη νοσταλγία, το λέω πλέον ελεύθερη απώθηση. Σε γνώρισα από την κόψη του φιλιού τη τρομερή κι από την όψη σου που με βια μετράει τη γη. Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των ανθρώπων -δεν έχει πιο βαθειά- και σαν πρώτα αντρειωμένη χαίρε κι αντίο, ξενιτιά . Όρισα ανεξάρτητη μεταβλητή τις ουτοπίες μας, τα μέρη που θέλαμε να ταξιδέψαμε κι εμάς ως εξαρτημένες κι έθεσα ως υπόθεση τον θάνατο, τα πένθη και τους κύκλους -που μου 'ναι πιο δυνατό σχήμα από τα τρίγωνα ή τα μάτια.
Διαβάστε περισσότερα

χωρίο 3 / η κατά Νεφέλη Sylvia Plath

Εικόνα
“ We only begin to live when we conceive life as tragedy. ” Φίτζροι 23, Λονδίνο. Στο διαμέρισμα που κάποτε έζησε και ο ίδιος ο W.B. Yeats με τη φράση του σφηνωμένη στο μυαλό μου από πάντα. Κάποτε θα πουν ότι τούτος ο Φλεβάρης - ο Φλεβάρης του 1963 - υπήρξε ο ψυχρότερος των τελευταίων 150 χρόνων. 10 Φλεβάρη και κάποτε «σαν αύριο», θα πούνε, αυτοκτόνησε η Plath.» Θα ειπωθούν πολλά · χιλιάδες λέξεις δίπλα-δίπλα θα συνταιριαστούν και θα συνεργαστούν στην επίμονη προσπάθεια τους να αποδώσουν στην πράξη μου μια αληθοφανή εξήγηση. Θα κατηγορηθώ, θα χλευαστώ, θα ηρωοποιηθώ · θα γίνω πολλά και συνάμα τίποτα. Θα τα έχω γράψει όλα και θα προσποιούνται ότι δεν βλέπουν μήτε μια λέξη μου. Καταρχάς ο Ted κι έπειτα όλοι οι άλλοι, οι αθώα ένοχοι με τις βδελυρές ματιές που θα ρίξουν στη ζωή μου μετά τον θάνατό μου – τον δρομολογημένο χρόνια, αλλά ακόμα αναπάντεχο κι απρόσμενο θάνατό μου. Εγώ, η γυναίκα, η σύζυγος, η μητέρα, η κατάθλιμμένη, η ποιήτρια. Εγώ, η Σύλβια, γεννημένη στη Βοστόνη...
Διαβάστε περισσότερα